SREMSKI FRONT
Rešio sam da napišem par reči o Sremskom frontu ne zato što je to “zaboravljena bitka” već zato
što je lažno predstavljena srpskom narodu i svim narodima bivše Jugoslavije. Kako reče Marks, “najbolji način da uništiš jedan narod je da mu izbrišeš istoriju”.
Sremski front formirala je nemačka vojska oktobra 1944 godine tokom povlačenja iz Beograda
i Srbije i nema veze za “ratnom strategijom” Josipa Broza. Nemcima je Sremski front bio potreban
i radi spasa Grupa armije E koja se tada povlačila iz Grčke preko Sarajeva i Slavonskog Broda.
Kako je glavnina Crvene armije, posle oslobađanja Beograda krenula ka Budimpešti, Nemcima
je bilo sasvim logično da stvore fortifikacije sa ustašama i da brane NDH i sebe u istočnoj Slavoniji.
Sremski front je i najduža bitka na prostoru Jugoslavije tokom II svetskog rata. Trajala je punih
šest meseci, od kraja oktobra 1944. godine, do aprila 1945. godine prošlog veka.
Dok su Broz i njegovi komunisti mobilisali srpsku mladež po centralnoj Srbiji, Beogradu i Vojvodini,
Nemci i Hrvati su između reke Save i Dunava, od Rume do Vinkovca počeli da kopaju rovove.
Ova bitka je iz više razloga predstavljala nepotrebnu klanicu u trenutku kada je rat u Evropi već bio završen, mada su je komunisti predstavili kao “najveću oslobodilačku bitku i najveću pobedu naše armije u II Svetskom ratu”. Suštinski, ta borba bila je samo još jedna osveta Srbima jer su Broza,
sa Dražom Mihailovićem na čelu, oterali iz Srbije početkom 1942. godine. Tito je, kako mu je bila praksa i tokom celog rata, poslao na hiljade neobučenih i slabo naoružanih srpskih mladica da izginu.
U prvoj ofanzivi NOVJ i Crvene armije, Nemci su bili prisiljeni da se povlače ali su spaseni uz pomoć Grupe armije E koja je počela da pristiže preko reke Save. Trećeg januara 1945. godine, Nemci prelaze u kontranapad a, takozvana Jugoslovenska vojska, koja se od prvog januara bori bez sovjetske pomoći, ima velike gubitke i tek 26. januara uspeva da zaustavi nemačku ofanzivu.
Posle šest meseci borbi koje su često imale karakter frontalnih rovovskih sukoba, 12. aprila
Sremski front konačno je probijen. Grupe armije E kapitulirale su krajem aprila a zarobljen je i general Aleksandar fon Ler, odgovoran za bombardovanje Beograda aprila 1941 godine.
NOVJ nastavlja ka Vukovaru, Zagrebu i Trstu. Komunistički izvori kažu da je na Sremskog frontu poginulo 14. 826 “naših” boraca, 1.100 Rusa, 623 Bugara i 163 italijanskih partizana. Nemci su izgubili preko 30 000 vojnika. Ustaše i njihovi gubici slabo se spominju a poznato je da su i ovde činili zločine nad Srbima čim bi prešli liniju fronta (početkom 1945. godine, pri povlačenju, ustaše su krenule sa uništavanjem preostalih Srba u severnoj Bosni pošto, u tom delu Bosne, Dražine vojske gotovo da više nije bilo). Mnogi istoričari danas tvrde kako je ova bitka progutala trostruko veći broj žrtava, uglavnom srpske mladeži, dakle, da je poginulo skoro 80. 000 ljudi.
Bila je greška je, dakle namerna, poslati gerilce i neobučene mladiće iz Beograda i drugih gradova u frontalnu borbu. Osim toga, Broz je postavio Peka Dapčevića za komandanta fronta a Dapčevic je bio poznat po velikom broju prethodno izgubljenih bitaka u Bosni i Hercegovini. Uz činjenicu da je Titova vojska bila slabo naoružana i da su Srbi često išli samo puškom na mitraljeze, nije ni čudo da je borba trajala šest meseci.
Dalje, malo je poznato da je Broz sa Alozijem Stepincem u Sarajevu pratio sa bine partizansku paradu dok su se ustaše i Nemci mirno povlačili sa periferije Sarajeva ka Sremskog frontu (tekst u sledećem broju).
